Buenos Días Buenos Aires!

Wanneer ik uit het vliegtuig strompel, mijn lijf en leden nog niet goed beseffend dat ze terug normaal mogen bewegen na een vlucht van een dikke 12 uur, is het eerste wat ik zie een Argentijnse thermometer. Die al meteen 20 graden aanwijst. Hoewel het nog best vroeg is in de ochtend. Jawadde! Het volgende waar mijn oog op valt, is helaas iets minder exotisch: horden mensen wachtend, puffend en vooral hopend dat het weldra hun beurt is om tot bij de visumcontroleurs te mogen komen. Al hebben die laatsten allerminst haast. Ik weet meteen: de 'lukt het vandaag niet, dan morgen wel!'-leuze van dit continent haal je niet zomaar onderuit. Ik vind het allemaal schitterend. De eerste bestemming van mijn Reis door Zuid-Amerika: Buenos Aires, baby!

De vlucht over de grote plas verloopt dan weer nagenoeg feiloos: geen luchtzakken, huilende baby's of noodlandingen te verduren gekregen: dat had erger gekund. Ook geen snurkend en/of kwijlend heerschap als buur, maar een jongeman, Gonzalo genaamd, afkomstig uit de hoofdstad en op de terugweg vanuit Madrid alwaar hij zijn op Erasmus verblijvende vriendin is gaan bezoeken. Dat Gonzalo is opgegroeid in Buenos Aires en de stad dan ook op zijn duimpje kent, is mooi meegenomen. Hij geeft me dan ook de nodige tips en biedt me zijn nummer aan mocht er iets voorvallen en ik zijn hulp wel eens zou kunnen gebruiken..

Een lange, hobbelige weg later, kom ik aan bij mijn hostel. Dat ik geen luxeresort hoef te verwachten, is de logica zelve. Als uitvalsbasis voor mijn verdere reis rekende ik mijn peso's veeleer later nodig te hebben, dus betaalde ik een habbekrats voor mijn onderkomen in Buenos Aires. Waar ik dan weer niet direct op gerekend had, was het aantreffen van een kakkerlak bij een eerste inspectie aan de badkamer. Al schrok het beest waarschijnlijk even hard dat er nog eens een levend wezen het aandurfde zijn terrein te betreden door zelfs maar aanstalten te maken de lavabo te gebruiken, laat staan een douche te nemen. Ik laat het voorval allerminst aan mijn hart komen, berg mijn trekzak weg en besluit om de binnenstad alvast te gaan verkennen.

Tijdens de verkenning bots ik al gauw op een stevig uit de kluiten gewassen straat. De Avenida 9 de Julio, verwijzend naar de dag waarop het land zijn onafhankelijkheid verwierf, is dan ook niet zomaar een straat. Ze neemt een meer dan prominent deel van het Buenos Airese stratenplan in bedwang. Wil je aan de overkant geraken, ben je al gauw drie volledige verkeerslichtcyclussen verder. Een passant merkt de verbazing in mijn ogen op en vertelt me in licht opgewonden toestand dat het hier wel degelijk om de breedste straat ter wereld gaat. Ik probeer zijn patriottistische trots niet in de war te sturen, maar raak niet verder dan 'Si, Calle muy ancha (erg brede straat)!'. De man, duidelijk op een ander antwoord hopend, druipt schoorvoetend af, nog steeds wild om zich heen friemelend, een orgasme net niet nabij..
De reden voor mijn niet bijster enthousiaste repliek was omdat ik dacht dat de man maar wat bazelde. Later op de avond, het wereldwijde web in de aanslag, besluit ik de uitspraak van de goede man toch maar eens te verifiëren: blijkt hij nog gelijk te hebben ook: dit moet inderdaad de breedste straat ter wereld zijn.

Het volgende highlight op mijn tocht is het Casa Rosada op de Plaza de Mayo, een knalroze gebouw dat, begrijp het of niet, als parlementsgebouw dient voor de voltallige Argentijnse regering. Ik zie het in België nog niet gauw gebeuren. {Vul hier uw volstrekt overbodige, maar daarom niet minder hilarische grap in, slechts gebruikmakend van de trefwoorden 'Roze Parlement', 'premier', 'levenslang' en 'Elio di Rupo'}. Bovenop het Casa Rosada bevindt zich alvast de obligate Argentijnse vlag. Een vlag die in het straatbeeld wel vaker terug te vinden is. De Argentijnen zijn dan ook een zeer trots volk. Al zijn ze ook oprecht geïnteresseerd in de leefwereld van anderen. Zo is er mij al meer dan eens gevraagd waar ik vandaan kom. Wanneer ik weer eens 'Belgica' antwoord, volgt er meestal een veelzeggende 'Aaaah!', wat zoveel wil zeggen als 'Hm, daar heb ik nu echt nog nooit van gehoord ze!'. Neem ze het eens kwalijk. Het leuke eraan is dat het meestal wel toffe, zij het dan oppervlakkige gesprekken oplevert. In het Spaans. Want Engels kunnen ze niet of nauwelijks (Een enkeling beantwoordt mijn standaard eerste vraag 'Do you speak English? fier met 'Yes!', waarna er bij vraag 2 in 99% van de gevallen toch onvermijdelijk het te verwachten 'No comprende' valt en het gesprek daardoor in het Spaans dient voortgezet worden om uiteindelijk een stille dood te sterven wanneer ik.door mijn Spaanse vocabularium heen zit.

Ik besluit de dag af te ronden in een parilla, een typisch Argentijnse eettent ofte het walhalla voor de verstokte carnivoor. De Argentijnen zijn immers verstokte vleeseters: de asado (te vergelijken met de BBQ zoals wij die kennen) wordt er bijna dagdagelijks bovengehaald met daarop kilo's vlees. Ik besluit een zekere indigestie nog wat op te sparen voor de komende dagen en bestel een choripán (worst met een onhandig stukje brood errond) en twee empañadas (een pastei omhuld met deeg met daarin gesmolten kaas, ham, spinazie, tomaat of alles wat ook maar enigszins voorhanden zou kunnen zijn om er bij in te draaien. Vast staat dat het zeker niet de laatste keer zal zijn geweest dat ik deze empañadas besteld heb.

De volgende dag krijg ik al vroeg een bericht. Het blijkt Gonzalo te zijn, de jongeman van in het vliegtuig: hij vraagt of ik geen zin heb om hem te vergezellen naar Tigre, een wat verderop gelegen stadsdeel van Buenos Aires waar mensen naartoe schijnen gaan om de drukte van de stad wat te ontvluchten, van de natuur te genieten en achterover leunend op een catamaran de Parana af te varen. Ik stem uiteraard maar wat graag toe: het blijkt inderdaad een ideaal tegengif voor de (verkeers)drukte die in de binnenstad van Buenos Aires heerst.

In de late namiddag trek ik naar La Boca. Een wijk waarin ik de authentiekere Argentijn tracht te mogen aanschouwen. Helaas geeft ze een nogal treurige aanblik. Nadat ik een aantal hectometers ver ben, slaat de rust echter helemaal om wanneer plotseling een meute halfslagen gekken in aftandse bolides de wijk komt doorgescheurd, hun claxon fervent gebtruikend als ware het hun richtingaanwijzers. Het blijken fans van voetbalclub Boca Juniors, toch nog altijd een naam als een klok als het aankomt op Zuid-Amerikaans voetbal. De fans hebben zeker geen al te beste reputatie, wat nogal eens durft uit te draaien op rellen. Vooral dan wanneer stadsrivaal River Plate op bezoek komt, zijn knokpartijen tussen beide supportersgroepen dan ook veeleer regel dan uitzondering en is de hemel boven Buenos Aires steevast bezaaid met voetzoekers, glasscherven, Molotovcocktails en ander ongein.
Dat de wijk ook een mooiere kant te bieden heeft, bewijst het met El Caminito ('kleine weg'), een steegje omgeven met conventillos, met botenverf in allerlei kleuren geschilderde huizen. In alle mogelijke maten en vormen. Prachtig om zien. Vreemd dat ook dít La Boca is.

Tussendoor hou ik nog halt in San Telmo, waar er al eens spontaan een tango geplaceerd wordt en waar de geïmproviseerde marktjes op iedere straathoek als paddenstoelen uit de grond lijken te schieten, en wandel ik El Ateneo Grand Splendid nog even binnen, het soort boekwinkel dat ook de niet-boekenwurm zeker zal kunnen bekoren. Het gebouw beleeft namelijk zijn tweede jeugd nadat het eerder jarenlang dienst deed als prachtige theaterzaal. Dat The Guardian de boekhadel onlangs nog uitriep tot allerknapste in zijn soort, is een mening die ik enkel maar kan bijtreden. Op de terugweg naar mijn hostel hou ik nog even halt bij de plaatselijke bakker en sla nog twee alfajores in voor na het avondeten. De typische koekjes gemaakt van maizena, kokos en karamel en opgevuld met dulce de leche (het favoriete en melkzoete opvulsel van vanalles en nog wat, hier in Argentinië) is hier een ware lekkernij. Dat de alfajores al op zijn nog voor ik terug in het hostel ben, bewijst dit min of meer.

De volgende morgen staat de wijk Palermo op mijn programma, alwaar de iets meer gegoede Argentijn zich ophoudt. En dat vindt zijn weerklank in mijn eerste activiteit van de dag: Een paardenrace meepikken in de, allerminst hippe hippodroom van Palermo. Dat ik mijn hoed in de vorm van een Bonsai-boom op mijn nachtkastje ben vergeten, is een streep door de rekening, maar een obstakel vormt het niet. De inkomprijs van 150 pesos is dat wél. Ik besluit een achteringang op te zoeken in de hoop op die manier via een of andere sluiproute binnen te geraken, wat tot mijn eigen grote verbazing nog lukt ook. En zo beland ik met korte broek pal tussen de 'pantalones', de snoeverige types die hier maar wat graag hun vele geld laten rollen: Let the races begin!
Dat er vandaag een bedrag van 200.000 peso kan gewonnen worden met het het wedden op paarden die meer zweepslagen dan wortels krijgen, is echter even hallucinant dan aanlokkelijk. Ik besluit dan ook wijselijk om het bij kijken alleen te houden. De vele Argentijnse varianten op 'Godmiljaardendju' die massaal op de achtergrond weerklinken als blijkt dat Fast Freddy zijn favorietenrol weer eens niet heeft kunnen waarmaken, zijn eigenlijk al een attractie op zich.

De vier dagen Buenos Aires hebben indruk op mij gemaakt. Wat ik vooral zal onthouden is een bijzonder levendige stad, waarin iedere afzonderlijke wijk zijn eigenheid kent en weer wat anders te bieden heeft. Ook de trotse bevolking ga ik niet snel vergeten. Een betere uitvalsbasis voor mijn verdere trip kon ik mij eigenlijk nauwelijks wensen: Van alle plekken waar ik de komende maanden kom, moet dit zowat degene zijn met het meeste westerse trekjes: de ideale opstap dus om op door te reizen naar plekken waar de tijd (veel) meer heeft stilgestaan.

Al dient het volgende avontuur zich nu al snel aan: straks neem ik immers nog de boot richting Montevideo en meer ik aan in een ander land (Uruguay)..

Hasta la Proxima! Tim.