Viva la Asunción!

De weg naar Santa Fe is een langgerekte tocht doorheen het wat drassig erbij liggende Uruguayaanse binnenland. Al bij al een probleemloze rit, hoewel de vele fietsers, te pas en te onpas opduikend op de autostrade, aardig hun best doen dat te vergallen. Langs de kant van de weg zijn er zelfs geregeld verkeersborden (!) aangebracht die het andere, rechtmatige verkeer daarvoor moet hoeden.

Eenmaal toegekomen in Santa Fe is benengestrek in de vorm van een wandeling tot aan het Plaza San Martin een welgekomen deugd na de lange busrit die, toegeven, comfortobaler bleek dan vooraf gedacht, gezien de wat gammele aanblik die het vehikel van buitenaf gaf.
Veel meer dan zijn fiere Plaza heeft Santa Fe echter niet te bieden, en dus volstaan de zes uren die ik er dien te wachten alvorens mijn weg richting Asunción (Paraguay) te vervolledigen, ruimschoots.

De grenscontrole blijkt grappig genoeg een attractie op zich: wanneer de, op zijn zachtst gezegd, niet bijster vriendelijk uit zijn ogen kijkende douanebeambte, mijn internationale paspoort heeft bijgestempeld en ik opnieuw plaatsneem in de bus, spelen er zich daar zowaar heuse marktaferelen af: de ene na de andere verkoper tracht er zijn koopwaar van de hand te doen, hopend op een eenling met misschien nog wat overbodig geworden Argentijnse peso's in zijn zakken. Koffiezetapparaten, bezemstelen of een stel zomerhemden: je kan het zo gek niet bedenken of ik krijg het onder mijn neus geduwd..

Ettelijke uren later arriveer ik in Asunción. Tijdens mijn zoektocht naar het hostel - de algehele afwezigheid van straatnaam- en/of verkeersborden is hier een ware plaag - valt vrijwel meteen op hoeveel contrasten er in de stad aanwezig zijn: zo tref ik voor een rood licht vaak zowel sportwagen als paard en kar aan, (op het eerste gezicht) vredig naast elkaar wachtend tot het licht op groen springt. Wanneer dat ten slotte gebeurt en de ronkende bolide met gierende banden vertrekt, denkt het paard ernaast er wellicht het zijne van. Ook de ontelbare standbeelden van oud-dictators waarvan je er op elke hoek van de straat wel een vindt, zijn best opmerkelijk te noemen.

Het Nomada Hostel waar ik de komende 4 dagen zal verblijven, blijkt gelukkig een echte voltreffer te zijn: douches die langer dan een halve minuut warm blijven, een overdreven gevarieerd ontbijt en een bed, die naam meer dan waardig. Er is zelfs een zwembad! In Europa zou het ondenkbaar zijn om dergelijk hostel te boeken aan 30 euro per nacht. Hier betaal je nog geen vierde van dat bedrag.

Al duurt het niet lang vooraleer ik mij toch wat schuldig begin te voelen bij zoveel (relatieve) luxe. Want hoewel ze dezelfde grens delen, ligt de welvaart in Paraguay toch een stuk lager dan die in buurland Uruguay. In ieder stadsbusje dat je opstapt, wemelt het van de opdringerige verkopers met maar een doel voor ogen: jou toch maar die overprijsde Chipa con Leche (taai maisbrood met een kop lauwe melk erbij) aan te smeren. Ook veelzeggend aanwezig in het straatbeeld, zijn de ontelbare Paraguayanen die ervoor kiezen hun salon, keuken of terras om te bouwen tot mini-restaurantjes. Werkelijk alles hebben ze ervoor over om toch maar wat extra, vaak broodnodig geld te kunnen verdienen. Charmant om zien is het allemaal wel. Minder charmant om zien, zijn de vele kinderen van vaak nog geen 7 jaar oud, die op de drukste verkeerswegen staan te jongleren voor wat kleingeld of de moeders met pasgeboren kind op de arm, van auto tot auto leurend voor een aalmoes.

Ook de Paraguayanen beseffen dat de gloriedagen van weleer achter hen liggen. Dat Asunción ooit de bakermat van de Latijns-Amerikaanse beschaving was - de Spaanse kolonisator beschouwde de stad als Madre de Ciudades (Moeder der Steden) - is ze nog amper aan te zien. Maar ook Brazilië wordt door de man op de straat vaker dan eens met de vinger gewezen aangezien het land ''hun weg naar de oceaan zou afgenomen hebben.''

De volgende dag trek ik er opnieuw op uit in de hoofdstad. Het is een broeihete dag en het vele verkeer in de binnenstad laat vrijuit ademen ook al niet toe. Ik besluit de koelte van de haven op te zoeken waar ook een aantal volkswijkjes zijn gevestigd. Het mooiste in zijn soort is San Jeronimo: de inwoners ervan hebben op eigen houtje de grauwte van de stad proberen te bestrijden door hun huizen in alle kleuren van de regenboog te schilderen. En of ze daarin geslaagd zijn!
Ik loop nog even door tot aan het uiterste westelijke punt van Asunción waar er zowaar - nu, ja - huizen tegen de steile rotswanden zijn opgetrokken.

Op de terugweg passeer ik het roze - waar hebben we dat nog gezien? - presidentieel paleis en het Cabildo, een fraai gebouw dat als cultureel centrum schijnt te dienen. Knap bewaard gebleven bouwwerken die het land maar wat graag toont aan de weinige toeristen. Want wat er zich -letterlijk! - achter deze gebouwen afspeelt, is heel wat minder fraai te noemen. Het (straat)arme gedeelte van de Paraguayaanse bevolking leeft er immers in zelf opgetrokken hutjes van wat hout, stenen en golfplaten; de genaamde favela's. En alsof dat nog niet erg genoeg is, trekt de gebrekkige hygiëne die er heerst, ook nog eens troepen muggen aan die via beten het Dengue-virus kunnen overdragen. Schrijnende tafferelen.

Ik plan nog een bezoek aan het Panteón Nacional, waar Paraguays oorlogshelden netjes begraven liggen, maar veel kan het mij eigenlijk niet meer schelen. De beelden van de favela's zinderen nog al te fel na. Ik besluit afleiding te zoeken in het hostel en die vind ik er gelukkig. Er staat immers diezelfde avond nog een Fifa-tornooi gepland. Ik schrijf me ervoor in, al hoef ik mij met Club Brugge weinig illusies te maken om het tornooi te winnen. De te verwachten Barcelona's en Bayern Münchens van deze aarde prijken immers ook bij de deelnemers. Dat een team als Young Boys Bern mijn ambities zou fnuiken, had ik dan weer niét verwacht.. Het tornooi blijkt gelukkig wel een ideale manier om wat kamer- en hostelgenoten te leren kennen: Waaronder: Paul, een Fransman die zijn buitenlandse stage in het hostel doet en zich Pablo laat noemen; Frazer, een Brit die aanvankelijk op doorreis was in Zuid-Amerika maar nu al een maand is blijven 'hangen' in Asuncion; en David, een Zwitser die er 's ochtends een half uur durend yogaritueel op nahoudt en eigenlijk illegaal in het land is aangezien hij bij het oversteken van de Braziliaans/Paraguayaanse grens zijn paspoort is vergeten te laten afstempelen. Een zootje ongeregeld waar ik mij de komende dagen nog wel mee zal amuseren.

De komende dag heb ik met Paul/Pablo afgesproken om eens een kijkje te gaan nemen op de befaamde Mercado del Cuatro, een markt die zich middenin het drukste gedeelte van Asunción bevindt. Auto's, bussen en paardenkoetsen proberen zich een weg te banen doorheen het 'commerciële hart' van de stad, al is dat bijna onbegonnen werk. De handelaars gaan echter ongestoord hun opdringerige gang. De schadelijke uitlaatgassen - roetfilters, Qué? - die ze dag in, dag uit inademen nemen ze er maar bij.
Ik heb al wel wat drukke marktjes meegemaakt, maar samen met die van Istanboel spant deze toch wel de kroon. Dat we er levend en wel weer uitgeraken, mag een wonder heten. En we hebben zelfs nog iets dat op een voetbaltruitje van de Paraguayaanse nationale ploeg lijkt, uit de brand weten slepen, ook. Een truitje dat de dag nadien goed van pas blijkt te komen wanneer we met een aantal mensen van het hostel kaarten weten te bemachtigen hebben voor de WK-voorrondematch Paraguay - Ecuador!
Het Paraguayaanse nationale voetbalelftal mag dan al (heel) wat van zijn grandeur verloren zijn - klinkende namen spelen er immers niet meer -, een geweldige ervaring belooft het sowieso te worden.

De Paraguayanen zijn immers gek van voetbal en dat is eraan te horen: er hangt een uitgelaten sfeer in het stadion en de trommel- en trompetspelers van dienst zullen de komende 90 minuten nauwelijks een moment van rust inlassen.
De partij eindigt uiteindelijk op 2-1 en een waarvolksfeest trekt zich op gang. Mocht er een dak op het stadion geweest zijn, het had eraf gegaan! Een betere afsluiter voor mijn verblijf in de Paraguayaanse hoofdstad kon ik mij nauwelijks wensen. Viva la Asunción!

(Het vervolg op mijn reis doorheen Paraguay lees je morgen ;-) )