Tocht naar de spuwende kraterfontein

Grofweg 800 km ten zuiden van Santiago ligt het stadje Pucón. Na een meer dan comfortabele rit over het, er opvallend goed bijliggende Chileense wegennet kom ik er in de late namiddag toe. Het kleine centrum van Pucón, alsook het relaxte voorkomen van diens inwoners doen aanvankelijk wat raar aan na vijf dagen rond te hebben gewandeld in de drukke Chileense hoofdstad. Een welgekomen verademing is het in ieder geval. Bovendien staat ook het gezellige berghutje waar ik de komende dagen mijn thuisbasis van zal maken, me geweldig aan.

De dag erop breng ik met wat mensen die eveneens in het hutje logeren een bezoek aan het nabijgelegen nationale park met de vrijwel onuitspreekbare naam Huerquehue. Het bossige onderkomen van het park kan niet verstoppen dat het ook een aantal helblauwe meren en prachtige watervallen in de aanbieding heeft.

Maar dé reden waarom ik het ommetje richting Pucón heb gemaakt, is om er de vulkaan Villarica te beklimmen. Wat de 2845 meter hoge vulkaan zo speciaal maakt, is dat hij nog steeds actief is.
in 2015 barstte de Villarica-vulkaan een laatste keer uit. Pucón en omstreken kregen alarmfase rood opgespeld en zowat 3.600 mensen in de buurt van de vulkaan moesten hun huizen toen verlaten. De zich in lichterlaaie bevindende vuurberg spuwde dan ook lava en as tot een hoogte van wel drie kilometer. Ook in 1984 en 2000 liet de vulkaan van zich horen. Telkens met een goede afloop. Iets wat helaas niet het geval was in 1971. Toen kostte eenzelfde lava-uitbarsting het leven aan zeker vijftien mensen.

Mede door die dramatische gebeurtenis is het vandaag de dag lang geen gemakkelijke opgave om een tocht naar de top van de vulkaan te organiseren. Zonder gids raak je er in geen geval op. En ook de weersvoorspellingen dienen nauwlettend in de gaten gehouden worden, want bij de minste onheilspellende regenwolk wordt de tocht afgelast. Vele reizigers spenderen dan ook een hoop meer tijd in Pucón dan vooraf gepland aangezien er vaak dagen voorbijgaan wanneer er nog eens naar de Villaricatop geklommen wordt.

Mijn tweede dag in Pucón krijg ik alvast af te rekenen met slecht weer. En ook de dag nadien hoef ik om eenzelfde reden geen hoop te koesteren om de vulkaan te kunnen beklimmen. Ik besluit dan maar een verkennende wandeling te maken in het stadje. Al is de Villarica en diens besneeuwde top natuurlijk nooit veraf en hou ik dikwijls halt om er even naar te staren.

Dag 4 in Pucón! Het is zover: reeds voor dag en dauw worden we (een Braziliaanse jongeman, een goedlachs Canadees koppel, een Britse avonturier en mezelf) opgepikt en naar het startpunt van onze tocht gebracht. Daar krijgen we een rugzak met allerlei spullen (zware rugzak, stevige klimschoenen, helm pikhouweel, ijsspikes, gasmasker...) die we tijdens onze klim schijnbaar nodig zullen hebben. Met een busje worden we daarna tot aan de voet van de vulkaan gereden. De zon is op dat moment al volop haar best aan het doen om tevoorschijn te komen vanachter het bergachtige landschap dat in de verte te zien is.

Het eerste gedeelte van de klim wordt normaal gezien met de stoeltjeslift gedaan, maar die weigerde de dag van ons bezoek iedere vorm van medewerking waardoor de voet van de vulkaan op eigen kracht beklommen diende te worden. De totale tocht naar boven zou op die manier ruim 5 uur in beslag nemen.

Het begin van de klim is nog niet erg steil te noemen. Al verandert dat na anderhalf uur klauteren: het stijgingspercentage neemt ineens een stevige vlucht en van dan af wordt het ook belangrijk om altijd voldoende evenwicht te bewaren, want de minste onoplettendheid zou je wel eens op een schuiver naar beneden kunnen komen te staan. Na nog eens anderhalf uur klimmen, besluit onze gids dat het tijd is geworden om even te pauzeren en een picknick te houden op de wanden van de Villarica-vulkaan. De sandwiches met ei ertussen, smaken. Al is het eveneens smullen geblazen van het uitzicht. Kilometers verder is de nietige stadskern van Pucón nog net te ontwaren.

Het laatste gedeelte van de klim worden we verplicht om onze crampons (ijsspikes) boven te halen en deze aan onze schoenen vast te maken. Het steenrijke vulkaanlandschap heeft ondertussen plaatsgemaakt voor schuiverige sneeuw waardoor de crampons stilaan noodzakelijk zijn geworden om nog vooruit te raken. En het blijkt ook de ideale manier om even van de pad af te wijken om wat gletsjers te gaan spotten!

Na nog eens 2 uur klauteren is de opborrelende lava bovenaan de top reeds te horen en te ruiken.. En dan is het tijd geworden voor het volgende gadget uit onze toverrugzak: gasmaskers! Al blijken deze zeker geen overbodige luxe. Er hangt immers een verstikkende rook aan de kratertop. Het uitzicht is echter fenomenaal mooi: in de verte steken nog andere, minder uit de kluiten gewassen vulkanen uit. En ook een aantal felblauwe meren en weids uitgestrekte bossen zijn vanaf de top te bewonderen. Maar dé attractie is uiteraard de indrukwekkende, 4 kilometer doorsnee grote krater. Wie geduldig is, wordt af en toe getrakteerd op een lavafontein. Mijn bucket list is in ieder geval een item armer!

Na een kwartier het lavaspektakel te hebben aanschouwd is het tijd om aan de terugweg te beginnen. En die zou een pak minder tijd in beslag nemen. De besneeuwde wanden van de vulkaan laten zich dan ook uitstekend gebruiken als glijbaan. Het enige wat vanaf dan nog van belang is, is om op tijd proberen te remmen met behulp van je ijspikhouweel, want ook in de andere richting blijft de steiltegraad natuurlijk behouden. Wanneer we opnieuw beneden zijn, giert de adrenaline nog volop door mijn afgepeigerde lijf.

's Avonds beland ik in restaurant Galindo, een plek die erom bekend staat typisch Chileense gerechten te serveren en daarbij nogal genereus te werk gaan. Perfect om mijn energieniveau weer op peil te krijgen na een ganse dag af te hebben gezien op de wanden van de Villarica-vulkaan. Bij het bekijken van de ruime menulaart valt mijn oog al snel op de Pastel de Choclo, een Shepherd's Pie-achtige maaltijd waarbij vlees en groenten ondergestopt worden door een rijkelijke laag maismeel. Que bueno!

Mijn laatste dag sluit ik af met een mountainbiketocht doorheen het avontuurlijke, nog steeds met vulkanen bezaaide landschap. De onvoorspelbare Chileense regenwolken zorgen voor een wat later aanvangsuur van mijn tocht, al heeft Pucón het pleit op dat moment al ruimschoots gewonnen. De lavaspuwende vulkaankrater zal mij in ieder geval nog lang bijblijven.